.PO wyciąga rękę do osób, które mają kłopoty ze spłatą zobowiązań hipotecznych. Także do tych, którzy zadłużyli się w polskiej walucie i stracili pracę.  O wsparcie będą się mogły ubiegać osoby, które wzięły kredyt na budowę domu jednorodzinnego oraz na kupno takiego domu, bądź mieszkania

http://serwisy.gazetaprawna.pl/finanse-osobiste/artykuly/887890,kredyty-we-frankach-banki-sfinansuja-pomoc-dla-klopotliwych-kredytobiorcow.html

kredyty indeksowane ;spróbuj przejść na drugą stronę!

http://www.bankier.pl/wiadomosc/Maliszewski-Na-rynkach-trwa-strzyzenie-owiec-3353337.html

Banki świadomie stosują w umowach kredytowych zakazane klauzule. Dzięki temu jednak istnieje realna możliwość ochrony prawnej kredytobiorców. Na drodze sądowej, niezależnie od zmian kursu franka, można dowieść, że kredyt podlega spłacie w wysokości nominalnej, czyli w jakiej został rzeczywiście wypłacony kredytobiorcy, powiększonej o ustalone w umowie oprocentowanie – piszą prawnicy.

Umowy kredytu indeksowanego (lub inaczej denominowanego) w stosunku do kursu waluty obcej stanowią przedmiot sporów już od kilku lat. Kontrowersje budzi zarówno charakter prawny tych umów, jak również zgodność wprowadzonych do nich przez banki klauzul z zasadami obrotu konsumenckiego. Od pewnego czasu spory te toczą się również przed sądami. Ubiegły rok przyniósł kolejne wyroki w sprawach związanych z kredytami waloryzowanymi w stosunku do kursu waluty obcej.
W szczególności chodzi tu o szeroko komentowany wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie (sygn. akt I C 554/14) odnoszący się do sposobu, w jaki banki przeliczają kwotę zadłużenia kredytobiorcy z waluty obcej na złote polskie, jak również zapadłe w tym czasie wyroki Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa oraz Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie tzw. ubezpieczenia niskiego wkładu własnego, które składają się już na pewną linię orzeczniczą stanowiącą istotną wskazówkę co do tego, jakich rozstrzygnięć można się spodziewać w przyszłości. W szczególności możliwe jest wskazanie tych poglądów dotyczących omawianych kredytów, które zostały odrzucone.
Kredyty we frankach ?od lat budziły ?wątpliwości
Nie znajduje faktycznego uzasadnienia rozpowszechniony przez środki masowego przekazu pogląd, że kredyty indeksowane w stosunku do kursu waluty obcej zaczęły budzić wątpliwości po gwałtownym wzroście kursu CHF, będącego walutą, w stosunku do kursu której najczęściej dokonywano indeksacji kredytu.
W rzeczywistości bowiem już w maju 2008 r. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów opublikował „Raport z kontroli wzorców hipotecznych”. Wskazał w nim, że stosowane przez banki wzorce umów kredytu indeksowanego/denominowanego w stosunku do kursu waluty obcej zawierają liczne postanowienia rażąco naruszające interesy konsumentów i kształtujące ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami (klauzule abuzywne).
Wśród nich UOKiK wymienił m.in. postanowienia umowne uprawniające bank do dowolnego ustalania kursu waluty, w stosunku do której indeksowany jest kredyt, a także pozwalające obciążać kredytobiorców kosztami umów ubezpieczenia zawieranych przez bank (w szczególności dotyczyło to tzw. ubezpieczenia niskiego wkładu własnego UNWW).
Niestety publikacja raportu nie wpłynęła znacząco na praktykę banków. Tymczasem gwałtowny wzrost kursu CHF spowodował, że zarzuty podniesione przez UOKiK uzyskały dużo większe znaczenie praktyczne. Wzrost kursu CHF nie był przyczyną sprzeczności wymienionych wyżej postanowień umownych z zasadami obrotu konsumenckiego. Bez wątpienia jednak uczynił skutki stosowania tych klauzul przez banki bardziej dotkliwymi dla konsumentów.
Wygrane przed sądami
Wobec faktu, iż banki nie były skłonne zaprzestać stosowania zakwestionowanych przez UOKiK klauzul, a tym bardziej usunąć skutków ich stosowania, ewentualne rozstrzygnięcie sporów dotyczących tych klauzul mogło nastąpić jedynie przed sądem.
Ważne zwycięstwa?w Warszawie i Łodzi
14 grudnia 2010 r. przed Sądem Okręgowym w Warszawie Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów zapadł jeden z ważniejszych wyroków w sprawach dotyczących kredytów indeksowanych w stosunku do waluty obcej. W wyroku tym, wydanym w sprawie przeciwko Bankowi Millennium SA, sąd stwierdził m.in., iż niedozwolone są klauzule, na mocy których bank ma prawo jednostronnego ustalania kursu waluty, w stosunku do której indeksowany jest kredyt.
Sąd podkreślił, że umowa musi określać obiektywne kryteria ustalania kursu waluty, w stosunku do której dokonywana jest indeksacja, nie zaś, tak jak to miało miejsce w badanych umowach kredytowych, pozwalać bankowi na ustalanie tego kursu w sposób całkowicie dowolny.
26 stycznia 2011 r. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał bardzo podobny wyrok w sprawie przeciw mBankowi. Oba wyroki są już prawomocne, w następstwie czego wskazane w nich klauzule stosowane przez banki umieszczone zostały w rejestrze klauzul niedozwolonych.
Niestety powyższe rozstrzygnięcia w niewielkim stopniu wpłynęły na praktyki banków przy zawieraniu umów kredytowych. W szczególności zaś nie spowodowały zwrotu kwot pobranych na podstawie niedozwolonych klauzul.
Istotnym z punktu widzenia sporów toczących się wokół kredytów indeksowanych w stosunku do walut obcych jest wyrok, który zapadł przed Sądem Okręgowym w Łodzi w sprawie przeciwko mBank SA. Sąd stwierdził, że bank stosował w umowach kredytu indeksowanego w stosunku do kursu CHF niedozwolone klauzule pozwalające mu na zmiany oprocentowania kredytu według niejasnych i nieprecyzyjnych kryteriów. Sąd apelacyjny, oddalając apelację banku od powyższego wyroku, stwierdził, że kwoty niesłusznie pobranych przez bank na podstawie niedozwolonej klauzuli odsetek podlegają zwrotowi na rzecz kredytobiorców na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.
Pomimo różnic, powołane tu wyroki Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie oraz Sądu Okręgowego w Łodzi mają istotną wspólną cechę. W obu przypadkach wzrost kursu CHF nie miał wpływu na ocenę abuzywnego charakteru badanych klauzul umownych.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi zapadł tego samego dnia co warte odnotowania orzeczenie w sprawie C-26/13 Árpád Kásler i Hajnalka Káslerné Rábai przeciwko OTP Jelzálogbank Zrt.
Wsparcie z Luksemburga
Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził m.in., że w umowie kredytu indeksowanego według kursu waluty obcej, kurs tej waluty służy jedynie do określenia wysokości raty kredytu. Bank nie świadczy usługi wymiany waluty, a więc tzw. spreadowi walutowemu (różnicy pomiędzy kursem sprzedaży i kursem kupna waluty), którego ciężar musi ponieść kredytobiorca, nie odpowiada żadne świadczenie banku. Spostrzeżenie TSUE jest z jednej strony oczywiste, z drugiej zaś często bywa zapominane.
W aspekcie umów o kredyt hipoteczny szczególnej uwagi wart jest również wyrok z 7 kwietnia 2014 r., którym Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa zapoczątkował serię rozstrzygnięć nakazujących bankom zwrot kwot pobranych od kredytobiorców na pokrycie kosztów UNWW, przy czym zaznaczyć należy, że ten wyrok nie jest pierwszym nakazującym bankowi zwrot kwot pobranych od kredytobiorcy tytułem kosztów UNWW.
Drogie ubezpieczenia, ?które nie chronią
Wcześniej, 6 marca 2012 r., tak samo rozstrzygnął spór dotyczący pokrywania kosztów UNWW Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia. Za szczególnie naganne sądy uznają nieinformowanie kredytobiorców przez banki o tym, że UNWW nie zapewnia im żadnej ochrony, a w szczególności o tym, że gdyby kredyt przestał być spłacany, ubezpieczyciel dokona spłaty, w granicach ubezpieczonej kwoty, jednakże następnie wystąpi z roszczeniem o zwrot tej kwoty do kredytobiorcy, który ponosił koszt składki ubezpieczeniowej. Wielu kredytobiorców dowiedziało się o tym fakcie z mediów dopiero na początku 2014 r. Przy okazji powyższych postępowań wyszło na jaw, że kwota uiszczana przez kredytobiorców, jako zwrot kosztów UNWW, nieraz prawie dwukrotnie przewyższa rzeczywiście ponoszone przez bank koszty ubezpieczenia.
Zważywszy że wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z 7 kwietnia 2014 r. uprawomocnił się 2 października 2014 r. na skutek oddalenia apelacji banku przez sąd okręgowy, można się spodziewać, że opisana linia orzecznicza się utrwali. Wziąwszy pod uwagę, że wszystkie omawiane wyroki oparte są na wspólnych okolicznościach, sprawa UNWW wydaje się doskonale nadawać do rozstrzygnięcia w powództwie grupowym.
Przy okazji zauważyć należy, że podstawowy zarzut stawiany postanowieniu umownemu nakładającemu na kredytobiorcę opłaty tytułem UNWW, a mianowicie brak jakiegokolwiek świadczenia banku, które odpowiadałoby płatnościom obciążającym kredytobiorcę, pozostaje aktualny niezależnie od kursu CHF.
Ubezpieczeniu niskiego wkładu własnego podlegać miała część kredytu stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą kredytu a 80 proc. wartości kredytowanej nieruchomości, a więc zasadniczo 20 proc. kwoty kredytu. W wyniku wzrostu kursu CHF saldo zadłużenia kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt waloryzowany tą walutą, wzrosło do ok. 180 proc. kwoty faktycznie wypłaconej im przez bank. Tym samym kwota podlegająca ubezpieczeniu wzrosła z 20 proc. do 100 proc. kredytu. W wyniku tego płatność, którą kredytobiorcy zobowiązani są uiścić na rzecz banku tytułem zwrotu kosztów UNWW, nie zmalała (pomimo spłacania kredytu), lecz pięciokrotnie wzrosła. Oczywiste jest, że wzrost kwoty, którą należało zapłacić tytułem UNWW, z kilku do nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych, dodatkowo zmotywował wielu kredytobiorców do wystąpienia z powództwem przeciw bankom. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że przyczyny, dla których postanowienie o zwrocie kosztów UNWW jest uznawane przez sądy za abuzywne, istniały i były wskazywane, jeszcze zanim kurs CHF wzrósł.
Dlaczego to szczeciński wyrok jest ważny
Spośród wszystkich wyroków dotyczących sporów związanych z kredytami waloryzowanymi w stosunku do kursu waluty obcej najwięcej emocji wywołał wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 7 listopada 2014 r. Jego uzasadnienie prezentuje stanowisko wobec kilku zagadnień wspólnych dla wszystkich sporów dotyczących tzw. kredytów indeksowanych do waluty obcej.
Istotny jest fakt, że Sąd Okręgowy w Szczecinie dokonał bardzo trafnej analizy funkcji tzw. klauzuli indeksacyjnej w umowach kredytowych.
Słusznie wskazał, że kredytobiorca zawiera umowę kredytu, aby dostać do dyspozycji na czas oznaczony określoną kwotę pieniężną niezbędną mu do realizacji zamierzonego przedsięwzięcia, bank zaś udziela kredytu, aby oprócz zwrotu przekazanych środków otrzymać korzyść w postaci oprocentowania i prowizji. Wprowadzenie do umowy tzw. klauzuli indeksacyjnej nie zmienia opisanego wyżej celu tej umowy. Umowa kredytowa, do której wprowadzono postanowienia dotyczące tzw. indeksacji w stosunku do kursu waluty obcej, nie staje się przez to „umową o produkt strukturyzowany o wysokim stopniu skomplikowania”. Klauzula indeksacyjna nie ma charakteru instrumentu inwestycyjnego i nie zostaje wprowadzona do umowy kredytowej, aby zapewnić stronom możliwości czerpania korzyści z kupna i sprzedaży waluty obcej, tylko dla zachowania przez okres, na jaki zostaje udzielony kredyt, jednolitej wartości wzajemnych świadczeń stron. Właśnie w tym celu strony uzależniają wysokość kredytu pozostałego do spłaty od kursu waluty obcej, nie zaś po to, aby prowadzić grę opartą na zmianach tego kursu. Klauzule walutowe nie są zatem instrumentem podobnym np. do opcji walutowych, lecz znaną z art. 3581 § 2 k.c. instytucją waloryzacji umownej zobowiązania pieniężnego. To ostatnie spostrzeżenie sądu okręgowego, choć być może oczywiste, jest szczególnie istotne. Pozwala bowiem właściwie ocenić funkcję klauzul indeksacyjnych w umowach kredytu.
Przywołany przez sąd art. 3581 § 2 k.c. jest dopuszczonym przez prawo cywilne wyjątkiem od zasady nominalizmu, zgodnie z którą wykonanie zobowiązania pieniężnego następuje przez zapłatę ustalonej w chwili powstania zobowiązania sumy nominalnej. Zasada nominalizmu działa prawidłowo, gdy spełnienie świadczenia nie jest znacząco oddalone w czasie od chwili powstania zobowiązania. W przeciwnym wypadku powstaje ryzyko, iż w związku ze zmianami siły nabywczej pieniądza dojdzie do dysproporcji świadczeń, które w zamiarze stron zawierających umowę miały być ekwiwalentne.
Klauzula indeksacyjna?to nie instrument finansowy
Metodą zabezpieczenia się przed tym niebezpieczeństwem jest określenie wartości świadczenia pieniężnego nie poprzez określenie sumy, która ma zostać zapłacona, lecz poprzez wskazanie „innego miernika wartości”, którego suma stanowić ma równowartość. W praktyce miernikiem tym najczęściej jest kurs waluty obcej lub np. metali szlachetnych. Chodzi tu o towar lub walutę o wartości w stosunkowo małym stopniu ulegającej zmianom. Najczęściej stosowane były więc waluty uchodzące za stabilne, jak np. frank szwajcarski.
Z uwagi na fakt, że zmiany siły nabywczej pieniądza zdecydowanie częściej przynoszą spadek tej wartości niż jej wzrost, klauzula waloryzacyjna z reguły wprowadzana jest do umowy dla zabezpieczenia interesów wierzyciela. Banki, aby uniknąć straty, określają wysokość oprocentowania w taki sposób, aby płacone przez kredytobiorcę odsetki pokryły nie tylko koszty banku i marżę będącą jego dochodem, lecz również stratę spowodowaną inflacją, ustalając odpowiedni margines bezpieczeństwa. Aby bank osiągnął zakładany zysk, odsetki muszą być zatem odpowiednio wysokie. Alternatywą jest wprowadzenie do umowy kredytu klauzuli waloryzacyjnej i powiązanie wysokości rat spłaty kredytu z walutą o względnie stałym kursie. Wprowadzając do umowy kredytu klauzulę waloryzacyjną, banki mogą stosować niższe oprocentowanie, co stanowi zachętę dla kredytobiorców do zawierania umów kredytowych zawierających te klauzule.
Powiązanie kwoty kredytu oraz wysokości rat jego spłaty z kursem waluty obcej nie ma zatem na celu wprowadzenia do tej umowy instrumentu inwestycyjnego, a tym samym umożliwienia stronom osiągania zysku z handlu walutą. Jak zauważył zarówno TSUE w sprawie o sygnaturze C-26/13, jak i Sąd Okręgowy w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z listopada 2014 r., w badanych umowach kredytowych do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodziło. Różnica pomiędzy kursem zakupu danej waluty a kursem sprzedaży tej waluty przez bank (spread), ustalana wyłącznie przez bank, stanowiła jego czysty dochód, zwiększający dodatkowo koszty kredytu dla klienta.
Celem wprowadzenia klauzul walutowych do umowy kredytu było utrzymanie równej wartości świadczeń obu stron i zabezpieczenie banku przed stratą spowodowaną inflacją. Fakt, że klauzula waloryzacyjna odwołująca się do kursu CHF zadziałała nieprawidłowo z uwagi na niezwiązany z inflacją złotego nieprzewidziany wzrost kursu CHF, nie uzasadnia prezentowania kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt waloryzowany tą walutą, jako uczestników ryzykownej gry inwestycyjnej.
Celem wprowadzenia do umowy klauzuli waloryzacyjnej jest utrzymanie równowartości świadczeń stron. Aby spełniać tę funkcję, kurs waluty, do którego odwołuje się klauzula, musi być ustalany w sposób obiektywny. Jeżeli jednak jest on ustalany przez kredytujący bank, ryzyko związane ze zmianami tego kursu obciąża jedynie kredytobiorcę. Jeśli zmiany te nie są niekorzystne dla banku, może on wyznaczać kurs waluty nieodbiegający znacząco od kursu rynkowego. Jednak gdyby zmiana kursu rynkowego była dla banku niekorzystna, mógłby on określić wysokość zobowiązań kredytobiorcy, ustalając kurs w korzystny dla siebie sposób. Oczywiste jest zatem, że tak skonstruowana klauzula waloryzacyjna rażąco narusza równowagę kontraktową stron i zapewnia bankowi nieuzasadnione korzyści. Uznanie tak skonstruowanej klauzuli za abuzywną jest w tym stanie rzeczy oczywiście uzasadnione, a wziąwszy pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo, tę kwestię można już uznać za rozstrzygniętą.
Największe znaczenie wydaje się mieć jednak stanowisko zaprezentowane przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie skutków ustalenia, iż zawarta w umowie kredytowej klauzula waloryzacyjna jest niedozwolonym postanowieniem umownym, w rozumieniu art. 3851 k.c. Przepis ten stanowi jednoznacznie, że niedozwolone postanowienia umowne nie wiążą konsumenta, a umowa w pozostałym zakresie pozostaje w mocy. Pomimo kategorycznego brzmienia powyższego przepisu zagadnienie wywoływało wiele komentarzy.
Ograniczona rola sądu
Rozważano, czy sąd nie powinien w takiej sytuacji dokonać waloryzacji pozostałej do spłaty kwoty kredytu, np. zgodnie ze średnim kursem franka publikowanym na dzień spłaty przez NBP, albo też dokonać zmiany wysokości oprocentowania kredytu. Uzasadnienie tych poglądów sprowadzało się z reguły do podkreślenia, iż zaniechanie waloryzacji kredytu spowodowałoby bardzo dotkliwe skutki dla banku.
Sąd Okręgowy w Szczecinie zajął odmienne stanowisko w powyższej kwestii. Stwierdził, że sankcyjny charakter przepisu art. 3851 k.c. w sytuacji przyjęcia, iż dane postanowienie umowy jest niewiążące, nie pozwala na stosowanie, w drodze analogii, innych instytucji prawnych celem „naprawy” takiego postanowienia. W tym stanie rzeczy wobec uznania klauzuli waloryzacyjnej za niedozwolone postanowienie umowne, kredyt podlega spłacie w wysokości nominalnej, a więc w takiej, w jakiej został rzeczywiście wypłacony kredytobiorcy, powiększonej oczywiście o ustalone w umowie oprocentowanie.
Z powyższym stanowiskiem należy się zgodzić. Jeżeli klauzula waloryzacyjna skonstruowana została przez bank w sposób uzasadniający uznanie jej za niedozwolone postanowienie umowne, nie wiąże konsumenta, wobec czego brak jest podstaw do dokonywania jakiejkolwiek waloryzacji kredytu. Art. 3851 k.c. nakazuje uznać postanowienia umowne naruszające prawa konsumenta za niewiążące. Nie pozwala jednak sądowi zmodyfikować ich treść czy zastąpić je innymi. Sąd nie może zastąpić zatem nieuczciwej klauzuli waloryzacyjnej inną, skonstruowaną prawidłowo. Sąd może ją jedynie wyeliminować z umowy. Nie ma zatem podstaw, aby sąd dokonywał waloryzacji kredytu według np. kursu CHF ustalonego przez NBP czy innego ustalonego w sposób obiektywny. Oznaczałoby to bowiem modyfikację umowy, do której sąd, na mocy omawianego przepisu, nie jest uprawniony.
Zarówno zasady współżycia społecznego, jak i ustalone zwyczaje nie stanowią wystarczającej podstawy do dokonania waloryzacji świadczenia pieniężnego w sytuacji, w której postanowienia umowne stanowiące podstawę waloryzacji, nie wiążą kredytobiorcy. Co więcej przepisy prawa cywilnego wykluczają możliwość dokonania waloryzacji świadczenia pieniężnego przez sąd na żądanie strony będącej przedsiębiorcą, nawet w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Jeżeli klauzula waloryzacyjna wprowadzona do umowy przez bank ma charakter abuzywny, umowa kredytowa nadal wiąże strony, jednakże nie podlega waloryzacji.
Rozstrzygnięcie, iż wobec braku związania konsumenta klauzulą waloryzacyjną kredytobiorca zobowiązany jest spłacić kredyt w kwocie nominalnej wraz z ustalonymi w umowie odsetkami, niewątpliwie stawia bank w mniej korzystnej sytuacji niż ta, którą założył, zawierając umowę, a w szczególności może ograniczyć zysk, jaki przynieść miała bankowi ta umowa.
Nie sposób jednak zaprzeczyć, że banki nie znalazłyby się w takiej sytuacji, gdyby nie zdecydowały się na stosowanie niedozwolonych postanowień w umowach kredytowych. Banki, które wprowadziły do umów kredytowych klauzule waloryzacyjne pozwalające im na manipulowanie kursem waluty obcej, mogą ponieść skutki lekceważenia zasad rządzących obrotem konsumenckim.
O czym ?warto pamiętać
Kredyty indeksowane do kursu waluty obcej są kredytami udzielonymi w złotych polskich.
Klauzule indeksacyjne nie zostały wprowadzone do umów kredytowych po to, aby umożliwić stronom czerpanie korzyści z kupna i sprzedaży waluty obcej. Ich celem jest zabezpieczenie banku przed stratą spowodowaną utratą siły nabywczej złotego w czasie trwania umowy kredytowej.
Wbrew powielanym opiniom przyczyną zakwestionowania stosowania opisanych klauzul nie był wzrost kursu CHF. Nie odpowiada więc prawdzie argument, iż frankowiczom przestały odpowiadać zawarte umowy kredytowe tylko dlatego, że wzrósł kurs franka szwajcarskiego.
Rzeczywiście wzrost kursu CHF spowodował, iż kredytobiorcy, którzy zaciągnęli kredyt waloryzowany według kursu tej waluty, zobowiązani są zwrócić bankowi kwotę prawie dwukrotnie wyższą od tej, którą otrzymali, i to nie wliczając odsetek. Nie zmienia to jednak faktu, że zarzuty podniesione przeciw stosowanym przez banki klauzulom byłyby również uzasadnione, gdyby do wzrostu kursu CHF nie doszło.
W oczekiwaniu na sprawiedliwość
W sądach na rozstrzygnięcie oczekuje wiele pozwów zbiorowych dotyczących odpowiedzialności banku z tytułu niedozwolonych klauzul w umowach kredytowych, a wśród nich liczący już tysiące uczestników pozew przeciw Bankowi Millennium, który prowadzi nasza kancelaria.
Korzystne dla konsumentów rozstrzygnięcie w tych sprawach byłoby znakiem dla banków, że nadużywanie swej pozycji w stosunku do konsumentów i stosowanie nieuczciwych klauzul umownych nie jest akceptowane.
Marcin Szymański jest partnerem w kancelarii Drzewiecki, Tomaszek & Wspólnicy??Karolina Mikołajek pracuje w departamencie pozwów grupowych kancelarii Drzewiecki, Tomaszek & Wspólnicy
Ważne wyroki
– 14 grudnia 2010 r. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawie przeciwko Bankowi Millennium SA stwierdza, że niedozwolone są klauzule, na mocy których bank ma prawo jednostronnego ustalania kursu waluty, w stosunku do której indeksowany jest kredyt. Sąd podkreślił, że umowa musi określać obiektywne kryteria ustalania kursu waluty, a nie – jak w badanych umowach kredytowych – pozwalać bankowi na ustalanie kursu w sposób całkowicie dowolny. Podobny wyrok SOKiK wydał też 26 stycznia 2011 r. w sprawie przeciwko mBankowi.
– 24 lipca 2012 r. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawie przeciwko Eurobankowi orzekł, iż bank nie może zastrzegać w umowach kredytowych możliwości zmiany oprocentowania na podstawie nieprecyzyjnych parametrów rynku finansowego i kapitałowego.
– 6 marca 2012 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia rozstrzygnął spór dotyczący pokrywania kosztów Ubezpieczenia Niskiego Wkładu Własnego (UNWW). Nakazał bankom zwrot kwot pobranych od kredytobiorców na pokrycie kosztów UNWW. Po nim zapadły kolejne wyroki, m.in. 7 kwietnia 2014 r. w Sądzie Rejonowym dla Warszawy- -Mokotowa.
– 5 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Łodzi nakazał BRE Bankowi zapłatę na rzecz trzech klientów kwoty odpowiadającej różnicy między ratami należnymi według oprocentowania obowiązującego w dniu podpisania umowy a pobranymi faktycznie przez bank według stawki podwyższonej decyzjami zarządu.
– 30 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie przeciwko mBankowi uznał, że kwoty niesłusznie pobranych przez bank na podstawie niedozwolonej klauzuli odsetek podlegają zwrotowi na rzecz kredytobiorców na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. – 30 kwietnia 2014 r. Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził m.in., że w umowie kredytu indeksowanego według kursu waluty obcej kurs tej waluty służy jedynie do określenia wysokości raty kredytu. Bank nie świadczy usługi wymiany waluty, a więc tzw. spreadowi walutowemu (różnicy pomiędzy kursem sprzedaży i kursem kupna waluty), którego ciężar musi ponieść kredytobiorca, nie odpowiada żadne świadczenie banku.
– 7 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wskazał, że kredytobiorca zawiera umowę kredytu, aby dostać do dyspozycji na czas oznaczony określoną kwotę pieniężną niezbędną mu do realizacji zamierzonego przedsięwzięcia, bank zaś udziela kredytu, aby oprócz zwrotu przekazanych środków otrzymać korzyść w postaci oprocentowania i prowizji. Umowa kredytowa, do której wprowadzono postanowienia dotyczące tzw. indeksacji w stosunku do kursu waluty obcej,  nie staje się przez to „umową o produkt strukturyzowany o wysokim stopniu skomplikowania”.
Rzeczpospolita

kolejna regulacja zamiast edukacja.!

Węgierskie banki, wśród nich m.in. największy – OTP, czekają na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w sprawie rządowego nakazu wyrównania strat klientom, którzy zadłużyli się we frankach szwajcarskich. Dotyczy to nie tylko kredytów hipotecznych, ale także pożyczek np. na zakupy samochodów. Posłowie postawili kropkę nad „i”, uchwalając we wrześniu drugą ustawę w tej sprawie.

Banki działające na Węgrzech mają obowiązek wyrównania szkód swoich klientów powstałych wskutek wzrostu kursu szwajcarskiej waluty i oprocentowania denominowanych w niej kredytów. Dotyczy to nie tylko kredytów hipotecznych zaciąganych na mieszkania i domy, ale także pożyczek, z których finansowane były np. zakupy samochodów.

Posłowie postawili kropkę nad „i”, uchwalając 24 września 2014 r. drugą ustawę w tej sprawie, regulującą praktyczne zasady rozliczeń banków z ich klientami. Opracowanie przepisów wykonawczych powierzono Węgierskiemu Bankowi Narodowemu. Na ich ogłoszenie trzeba poczekać, ale już wiadomo, że sektor bankowy poniesie ogromne straty i zakończy rok na minusie. Za to, że – wedle ustawy z czerwca – nieuczciwie ustalały marżę walutową oraz że wykorzystując klauzule umowne podniosły oprocentowanie kredytów w frankach szwajcarskich, banki będą musiały zwrócić swoim klientom aż 1 bln forintów, czyli dziś około 3,2 mld euro.

Ustawowo nierówni

Banki mają bardzo mało czasu na zaskarżenie postanowień parlamentu, który potraktował je hurtowo i uznał, że udzielając kredytów we frankach, wszystkie postępowały nieuczciwie. Sprawiedliwości próbowało szukać 80 banków i innych instytucji finansowych (m.in. firmy leasingowe). Większość odeszła z sądów z kwitkiem. Tylko nieliczne coś uzyskały. Trzy tylko na razie, bo sąd zawiesił postępowanie z ich powództwa i zwrócił się o pomoc do Trybunału Konstytucyjnego. Niektóre uzyskały z kolei częściową satysfakcję, ponieważ sąd uznał, że nieuczciwie działały tylko w pewnym zakresie.

Wśród oczekujących na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego jest największy bank węgierski – OTP. Sędzia sądu powszechnego orzekający w sprawie tego banku uznał, że w jego rozumieniu ustawa regulująca sprawy osób zadłużonych we frankach szwajcarskich jest sprzeczna z konstytucją i zawiesił procedowanie. Zwrócił uwagę, że ustawodawca naruszył konstytucyjne zasady bezpieczeństwa prawnego i prawo do jednakowego traktowania stron przed sądem, ponieważ poprzez ograniczenie czasu wyznaczonego na złożenie pozwu ewentualny pozwany zyskiwał przewagę nad powodem. Sędzia stwierdził również, że niektóre przepisy ustawy nie odpowiadają zasadom normatywności, bo w ustawie brakuje nawet jednoznacznej definicji kredytu dewizowego. Inny sędzia zauważył natomiast, że ustawa narusza Traktat Rzymski, zaś nieskonsultowanie jej z Europejskim Bankiem Centralnym jest podstawą do całkowitego jej unieważnienia.

Takie oceny były jednak wyłącznie wyjątkami od reguły, więc rząd dobrze skalkulował i trafnie przewidział bieg wydarzeń. Ryzyko (a dla banków szansa), że TK wyda orzeczenie po myśli sektora finansowego, też jest zresztą niewielkie, a to dlatego, że niebawem zdominowany przez członków rządzącej partii Fidesz parlament wybierze trzech nowych członków trybunału. Nowi nominaci powiększą przewagę sędziów z nadania obecnej władzy. Do roku 2010 trzymano się zasady, że kandydatów do Trybunału Konstytucyjnego strona rządowa proponuje wspólnie z opozycją po ich uprzednim przesłuchaniu w komisji sprawiedliwości, jednak od czterech lat nie ma w kwestii tych powołań żadnego porozumienia.

Jest jeszcze gorzej – we wrześniowym przesłuchaniu owych trzech kandydatów i potem w głosowaniu opozycja parlamentarna w ogóle nie wzięła udziału. Wprawdzie jeden z jej posłów był najpierw obecny na sali, ale gdy tylko zadał pierwsze pytanie, prowadzący obrady komisji odebrał mu głos, więc wyszedł, bo nic tam było po nim. Wszystko zatem, a przynajmniej wiele, wskazuje, że trybunał nie podzieli zdania sędziów zgłaszających zasadnicze wątpliwości co do konstytucyjności oprotestowanych przez banki przepisów.

Po sprawiedliwość do Europy

Słynący z dobrych relacji z premierem Viktorem Orbánem prezes OTP Banku i zarazem szef Węgierskiego Związku Piłki Nożnej Sándor Csányi zaznaczył w wywiadzie prasowym, że jeżeli sprawa upadnie przed Trybunałem Konstytucyjnym, to jego bank zwróci się do sędziów w Unii Europejskiej. Zważywszy na to, że kilka tygodni temu Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu odrzucił odwołanie państwa węgierskiego i zobowiązał władze do wypłacenia dziewięciu małym Kościołom odszkodowania (chodziło o odebranie tym grupom religijnym statusu Kościołów na podstawie zmian ustawowych), może to budzić w szeregach władzy pewne obawy W przypadku zdegradowanych Kościołów chodzi jedynie o kilka miliardów forintów, zaś koszty do poniesienia przez banki odpowiadają tegorocznemu deficytowi budżetowemu wyznaczonemu na poziomie prawie 3 proc. PKB.

Banki nastawione są (przynajmniej na razie) bojowo i zapewniają, że będą walczyć o swój honor (i pieniądze) do ostatniej kropli krwi. Boje bojami, a praktyka biznesowa praktyką, więc tutejsze instytucje finansowe zawiązały do tej pory w związku z nowym prawem fundusze rezerwowe w łącznej wysokości 350 mld forintów. Jeszcze bardziej zdecydowanie zareagował Raiffeisen Bank Hangary, oznajmiając, że będzie zmuszony podnieść swój kapitał. Jego szef Heinz Wiedner powiedział w wywiadzie dla Reutersa, że od firmy matki (Raiffeisen Bank International) otrzyma w tym roku około 200 mln euro z przeznaczeniem na podwyższenie kapitału. Prezes wskazał, że głównym powodem tej decyzji jest trudna sytuacja spowodowana przez węgierską ustawę o kredytach w frankach szwajcarskich. Zdementował jednak pogłoski, że jego bank macierzysty planuje wycofanie się z Węgier. Powiedział, że Raiffeisen nie chce zaprzepaścić swojej pozycji w Europie Wschodniej, a z drugiej strony w dzisiejszej sytuacji ciężko byłoby znaleźć kupca na węgierski Raiffeisen, który spodziewa się zysków dopiero w roku 2016. Problemy tego banku są potwierdzeniem trudnej sytuacji całego krajowego sektora bankowego, który liczy się w 2014 roku z ogromnymi stratami. W samym tylko II kwartale strata sektora przekroczyła 361 mld forintów, czyli równowartość blisko 1,2 mld euro.

Złych emocji nie kryje Związek Banków Węgierskich. Pod koniec września poinformował prasę, że również i on wnosi sprawę ustawy o kredytach w frankach szwajcarskich do Trybunału Konstytucyjnego, a jednocześnie zwraca się do prezydenta Węgier o jej niepodpisywanie.

Związek podpisał się pod wcześniej zgłaszanymi zastrzeżeniami, a ponadto ostro skrytykował postanowienie ustawy, wedle którego banki nie mają do 30 kwietnia 2016 roku prawa podnosić oprocentowania kredytów ani przerzucanych na klientów kosztów usług bankowych.

Bilans nie wyjdzie na zero

O rozmiarach i złożoności problemu kredytów w frankach szwajcarskich świadczy fakt, że dotyka on 400 instytucji finansowych i 1,3 mln rodzin. Według szacunku Węgierskiego Banku Narodowego przeciętna rodzina z tej grupy może dostać z powrotem od swojego banku około 2 mln forintów, czyli niemal dwukrotność rocznego dochodu osoby z wynagrodzeniem minimalnym. Nic zatem dziwnego, że sprawa ma nie tylko wielkie znaczenie gospodarcze, lecz również polityczne. Tym bardziej, że 12 października Węgrzy po sześciu miesiącach znowu pójdą do urn, tym razem w wyborach komunalnych.

Jakie mogą być następstwa makroekonomiczne pojawienia się nagle w kieszeniach obywateli tak dużych pieniędzy i spadku salda ich kredytów o 20–30 proc.? Rząd oczekuje, że skokowo wzrośnie konsumpcja krajowa, co pomoże rozkręcić całą gospodarkę. Niezależni ekonomiści zwracają przede wszystkim uwagę, że osoby, które już zamknęły obsługę swoich kredytów frankowych dostaną jedynie 1/3 tej kwoty, więc pieniędzy do wydania w sklepach będzie o wiele mniej niż 1 bln forintów. Poza tym duża część beneficjentów ustawy przeznaczy otrzymane pieniądze na powiększenie oszczędności. Reszta odczuwa dobrodziejstwa ustawy tylko w formie zmniejszonych rat miesięcznych i redukcji kapitału do oddania. Paradoksalnie dla części Węgrów rzucona przez rząd lina ratunkowa zamieni się w odrzucony niedawno od siebie balast. Setki tysięcy zainteresowanych spodziewało się takiej lub podobnej pomocy i już długie miesiące temu postanowiło zaprzestać obsługi swojego zadłużenia. Teraz raty będą wprawdzie mniejsze, ale trzeba je będzie zacząć znowu płacić.

Wzrost konsumpcji nie wiec będzie szczególnie okazały, a co za tym idzie efekt w przeliczeniu na wzrost PKB wyniesie zapewne 0,1–0,2 proc.

Istotniejsze od nieco wyższego spożycia będzie według części ekonomistów negatywne oddziaływanie na PKB bilionowego obciążenia banków. Spodziewać się można zmniejszenia akcji kredytowej skierowanej do ludności i do przedsiębiorstw. W roku 2011, kiedy banki po raz pierwszy odciążyły nieco osoby zadłużone we frankach szwajcarskich, zaksięgowały 260 mld forintów straty, a wartość kredytów przyznanych węgierskim firmom spadła w efekcie o 10 proc. Ówczesne straty banków obniżyły węgierski PKB o 0,4–0,5 proc. Można oczekiwać, że teraz reakcje i skutki będą podobne, z tym że obniżka PKB liczona będzie nie w ułamkach, tylko w całych punktach procentowych.

Wybawianie frankowych dłużników z opresji wyłącznymi siłami banków oznacza, że stracą one aż 1/3 kapitałów własnych. Rząd liczy, że ich właściciele nie dopuszczą do obniżenia kapitalizacji banków do niebezpiecznego poziomu i wyasygnują nowe środki. Możliwe jest jednak także, że działające na Węgrzech banki dostosują rozmiary swojej działalności do nowych realiów finansowych, a ich właściciele skierują kapitały w stronę rynków bardziej konwencjonalnych i zyskownych. Najważniejsze w całej tej sprawie jest wszakże to, że wraz z obecnym precedensem wszyscy aktorzy węgierskiej sceny gospodarczej muszą zacząć liczyć się z tym, że wbrew istniejącym uregulowaniom prawnym rząd może w każdej chwili skonfiskować wypracowany przez nich dochód.

Tylko jeden pomniejszy bank zagraniczny wycofał się do tej pory z Węgier. Gdyby wyszły też inne, to rząd by się nie zmartwił, bo przecież otwarcie stawia sobie cel: połowa bankowości w rodzimym posiadaniu. Biznes bankowy patrzy na długie lata naprzód, czego nie można jednak powiedzieć o większości innych branż i sektorów, więc inwestycje zagraniczne na Węgrzech mogą ucierpieć.

OF

wprowadzenie zwolnienia podatkowego z podatków od dochodów kapitałowych wyłącznie dla inwestorów może wprowadzić spory zamęt  . jeżeli jednak spojrzymy na ten zamysł obiektywnie. to przeciętny kowalski może uwierzyć ,że skoro nowy podatek od dochodów dla tfi omija inwestorów indywidualnych , tzn ,ze zyski może mieć i głównie ma tfi. jednak osoby znające się na rynku kapitałowym wiedzą ze na kilkadziesiąt działających funduszy niewielu niewiele z nich zarabia. wiec o co chodzi tym razem?będę śledził losy tej inicjatywy ,zobaczymy co się stanie w najbliższym czasie. dla mnie jako gracza frontowego jest to rzecz arcyciekawa.w zależności od rozwoju sytuacji będę starał się zaproponować rozwiązania. trzeba pamiętać jedno  rynek nie jest dla amatorów!

Posted on 28 June 2015 to schooltrading01
28 June 2015 Taxation of capital gains to hit the TFI Government proposal to introduce a 20 percent tax on capital income dramatically worsen the already poor condition of the Investment Funds, consider the representatives of the capital market. On the other hand, however, this may cause a rise in share prices on the stock exchange. On Friday, the government adopted the project of the Ministry of Finance concerning amendments to the Income Tax Act from individuals. It involves a 20 percent taxation on interest from bank deposits and income from shares in equity funds. The Minister of Finance ensures that tax does not cover direct investment in shares, which had previously been considered. The proposal of the Ministry of Finance indicates that the stock-market investments are treated unequally. If investors will buy the shares themselves then avoid the tax, however, if the buy units in the fund equity, return on investment will be reduced by 20 percent. According to experts, if the law will come into force in the form proposed by the government, this will be the outflow of clients with investment fund companies. Representatives capital markets are worried that customers will withdraw funds funuszy, or simply will not make new ones. Therefore the introduction of new regulations may lead to an increase in individual investors' interest in the stock market because they will be one of the few forms of untaxed savings multiply. Besides this additional stimulus for investors to start investing in the stock market are cut interest rates. The market is the opinion expressed by the Monetary Policy Council (MPC) will continue to reduce interest rate. If the law is passed in the current form, according to the Ministry of Finance tax proposals will be valid from the day of announcing it in the Gazette. It will not be covered by investments or deposits concluded before that date. Parliament has until the end of November, to make changes and accept or reject the law. [Source: Reuters]

28 czerwca 2015 Opodatkowanie dochodów kapitałowych uderzy w TFI Rządowa propozycja wprowadzenia 20­ procentowego podatku od dochodów kapitałowych dramatycznie pogorszy i tak już kiepską kondycję Towarzystw Funduszy Inwestycyjnych, uważają przedstawiciele rynku kapitałowego. Z drugiej strony, może to jednak spowodować wzrost cen akcji na giełdzie. W piątek rząd przyjął projekt Ministerstwa Finansów dotyczący zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakłada on wprowadzenie 20­ procentowego opodatkowania odsetek z depozytów bankowych i dochodów z tytułu udziałów w funduszach kapitałowych. Minister finansów zapewnia, że podatek nie obejmie bezpośrednich inwestycji w akcje, co wcześniej rozważano. Propozycja resortu finansów oznacza, że inwestycje giełdowe potraktowane będą nierównomiernie. Jeżeli inwestorzy będą kupować akcje sami wówczas unikną podatku, jeżeli natomiast kupią jednostki uczestnictwa w funduszu akcyjnym, zysk z inwestycji zostanie pomniejszony o 20 procent. Zdaniem ekspertów, jeżeli ustawa wejdzie w życie w proponowanej przez rząd formie, to nastąpi odpływ klientów z towarzystwa funduszy inwestycyjnych. Przedstawiciele rynków kapitałowych obawiają się, że klienci funuszy będą wycofywać środki, albo po prostu nie będą wnosić nowych. Dlatego wprowadzenie nowych regulacji może doprowadzić do zwiększenia zainteresowania inwestorów indywidualnych rynkiem akcji, gdyż będą one jedną z nielicznych nieopodatkowanych form pomnażania oszczędności. Poza tym dodatkowym stymulatorem dla inwestorów do rozpoczęcia inwestycji na rynku akcji są obniżki stóp procentowych. Na rynku panuje bowiem opinia, że Rada Polityki Pieniężnej (RPP) będzie nadal redukować stopy. Jeżeli ustawa zostanie przyjęta w obecniej formie, to zgodnie z propozycjami resortu finansów podatek będzie obowiązywał od dnia ogłoszenia jej w dzienniku ustaw. Nie będą nim objęte inwestycje bądź lokaty zawarte przed tą datą. Parlament ma czas do końca listopada, by wprowadzić zmiany i ustawę przyjąć bądź odrzucić. [Źródło: Reuters]

This is your very first post. Click the Edit link to modify or delete it, or start a new post. If you like, use this post to tell readers why you started this blog and what you plan to do with it.

Happy blogging!